Slotwoord...

Het zit er alweer op. Als ik dit schrijf zitten we alweer in het natte Leeuwarden, terug van een geslaagde vakantie. Eerst even wat cijfertjes voor de liefhebbers.

• In totaal hebben we 6218 Kilometer ofwel 3861 Mijl gereden.
• Tijdens deze kilometers hebben we 895 liter ofwel ruim 236 Galon 85/87 octaan verstookt.
• Dit maakt een gemiddeld verbruik van bijna 1 op 7, best acceptabel als je nagaat dat de auto's totaal gewicht met alles erbij zo'n 3000Kg is en we aanzienlijke tijd behoorlijk steile stukken  hebben gereden.
• Gemiddeld hebben we 259 Kilometer per dag gereden, en de langste dag was dag 8 van Los Angeles naar Neeldes met 502 Kilometer
• Laagste gereden hoogte was -85,5 meter (Badwater Basin, Death Valley) & hoogste pas 3031 meter (Tioga Pass)
• Laagste dagtemperatuur was 15 °C ofwel 59 °F tijdens de eerste dag in San Francisco
• Hoogste dagtemperatuur was 45,5 °C ofwel 114 °F tijdens de rit door Death Valley

Wat hebben we genoten deze vakantie. Op wat elektrische storingen met mijn alleskunner, de Iphone, mijn nieuwe flitser voor de camera, een ermee stoppende XM radio, en een 'Killer Bee' aanval op de nek van Raymond na hebben we geen noemenswaardige tegenslagen gehad deze vakantie. Alles liep weer eens heerlijk soepel.

Zowel de heen-, als terug reis met de schiphol taxi (onze eerste keer) verliep zoals gehoopt. Erg prettig om voor de eigen deur afgehaald, en weer gebracht te worden. Zullen we vast vaker gaan doen.

Ook KLM was weer punctueel, en we kregen de stoelen als beloofd, best wel lekker en genoeg eten, en entertainment in de vorm van prima werkende schermpjes. Al blijft het natuurlijk een hele zit, zo'n 11 uur op een toch best wel krap stoeltje. Mooie binnenkomst bij San Francisco trouwens, met een prachtig uitzicht op de stad en de 'Golden Gate Bridge'.

Hierna gelijk onze eerste ervaring met Alamo gehad, en ook hier best wel geluk gehad, denk ik. Bij aankomst bij het CarRentalCenter schrokken we wel even. Wat was het er druk zeg!! Bij Hertz bijvoorbeeld stond zo'n lange rij dat ik bang was dat we hier uren op onze auto zouden moeten wachten. En ik heb op FloridaForum al eens gelezen dat het bij Alamo meestal minstens net zo druk kon zijn. Maar nee hoor, binnen 5 minuten waren we aan de beurt. Van onze duitse autoverhuurder weer een prima pakket gekregen. U hoeft er niets meer bij, was de reactie van de verhuurder, uitstekend. Toen toch geprobeerd mij een upgrade aan te praten, maar door mijn 'Deeker' houding heb ik zijn aanbieding van $17,- per dag terug gekregen naar $11,- Een uitstekend resultaat, want rechtstreeks moest de Suburban €1200,- meer kosten dan de Tahoe, en nu maar €188,- Toen we bij de auto aankwamen waren er wel een paar verbaasde gezichten. IS DIT HEM??? WAT GROOOOT!!! was de eerste reactie van Ans, Klaas en Jennie, die geen idee hadden wat een Suburban was. Nou, nu wel, maar het moet gezegd, de verhuurder had gelijk. Eigenlijk hadden we deze grootte ook echt wel nodig. Alles past erin, maar een Tahoe had best wel problematisch geworden. Tevens hadden we geluk omdat ie ook nog eens hagelnieuw bleek te zijn, slechts 3 mile op de teller. We kregen hem mee als ware het een pakje kauwgum. Best raar eigenlijk. Verder reed ie uitstekend, en door de V8 onder de motorkap klonk ie ook nog eens super. En doordat ie tevens met een inschakelbaar 4x4 systeem was uitgevoerd, had ie weinig moeite met de door mij uitgekozen routes. En dat is best knap want ik kan je verzekeren dat we heel wat 'exotische' en uitdagende routes en (onverharde) trails (ik weet het, mag eigenlijk niet) hebben gereden. Soms tot hellingen van meer dan 26% !! en dat is best stijl, kan ik melden.

De samenstelling van de hotels, cabins en lodges was ook als gehoopt. Een prima afwisseling van groot, klein, luxe, eenvoudig, en allemaal leuke locaties. Ook met de reserveringen geen enkel probleem gehad, overal waren we welkom. Al was het internet op veel locaties problematisch tot slecht tot niet aanwezig. En dat is best jammer als je je blog wilt bijhouden. Maar ach, het is vakantie dus niet zeuren, haha.

De samenstelling van de reis was ook prima te doen. Soms zagen we best wel veel rotsen en stenen, maar net als je er even genoeg van dreigde te krijgen dook er bijvoorbeeld iets als Las Vegas op als welkome afwisseling. Zon, zee, strand, rivieren, rotsen, woestijn, bos, watervallen, kale vlaktes, heuvelachtig, tot bergachtig, rust tot super druk, koud/fris tot super heet, alles hebben we ervaren. Er was niet één dag hetzelfde, gelukkig. Want dat was nu net de bedoeling van deze trip.

Welk park is het mooist?? wel, dat is een vraag waar ik eigenlijk geen antwoord op heb. Op hun eigen manier waren alle Nationale-, & Staats Parken prachtig. Natuurlijk spreekt het ene park je misschien wat meer aan dan het andere, maar op hun eigen manier waren ze allemaal boeiend. De één alleen maar rood, met niet één plantje of boompje, de ander juist weer het tegenovergestelde. Ik denk dat dit het juist boeiend maakt. Je ziet in 3 weken zoveel diversiteit dat je voor jaren indrukken hebt opgedaan. Dit vergeten we niet snel meer, in ieder geval.

Tevens, hierbij mijn excuus voor het veelvuldige gebruik van de woorden prachtig, ongelofelijk, super, enz... maar ik kan je verzekeren dat het soms helemaal niet meevalt om al deze indrukken te omschrijven zonder in herhalingen te vallen. De genen die er al geweest zijn weten vast wat ik bedoel.

En de Grote steden dan?? Eigenlijk net als ik met had voorgesteld. San Francisco was een leuke, gezellige stad waar je wel plofkuiten kunt krijgen want sommige heuvels zijn STIJL, niet normaal. Ook een dagje met de tram door de stad is een uitstekende manier om wat meer van de stad te kunnen zien. Los Angeles op z'n eigen manier ook boeiend, maar een minder gezellige sfeer. Wat zakelijker allemaal. Vooral op het drukke Hollywood Blvd was het behoorlijk opdringerig, maar de bustour langs beverly hills, en Bell-Air was erg leuk om te doen. We waren net 'echte' toeristen.  En Las Vegas? Ja wat moet je daar nu van zeggen? Als je jezelf een stad voorstelt waar geen nee te koop is, alles groter, luxer, sneller of meer is, en alles om feesten en PARTY!! draait, dan sla je de spijker op de kop. Het is inderdaad een vreemde, maar zéér boeiende stad waar je ogen en oren te kort komt. En oh ja, we hebben ook nog even gegokt, maar ik weet dat ik daar geen geluk in heb dus waren we er best snel klaar mee. Het was er ook niet echt de vakantie voor, trouwens. Gewoon, te weinig tijd. We'll be back!

Tot slot wil ik iedereen bedanken die de tijd heeft genomen om ons blog te volgen. Het blijft toch altijd weer een tijdrovende bezigheid en te weten dat het gewaardeerd wordt maakt het een stuk plezieriger om te blijven doen. Bedankt allemaal en tot een andere keer.... (vast weer de USA)

Dag 24

Gereden route: Yosemite - San Francisco
Gereden KM's/Miles: 410/256
eindTotaal KM's/Miles: 6218/3861
Bijzonderheden: Terug naar San Francisco via Hetch Hetchy en over de Golden Gate Bridge

Eerst nog even een klein berichtje vanaf het vliegveld over de dag van gisteren. Gisteren zijn  we, om nog wat af te kicken, via Hetch Hetchy richting San Francisco gereden. Hier ligt een groot waterreservoir achter een mooie, oude dam, al gebouwd in 1918, geloof ik. De weg er naar toe was ouderwets enerverend met de nodige hobbels en slingers, maar het uitzicht bij de dam was ook weer spectaculair als vanouds. Tevens hadden ze de overstort sluizen op de dam allemaal vol open staan wat een waterstraal van je welste op leverde. Letterlijk de hele dam voelde je een beetje trillen, prachtig. Tevens komen er aan de andere kant van de dam nog 2 mooie watervallen vanuit de hoogte naar beneden vallen. Kortom, deze laatste excursie was ook zeker geslaagd.

Toen toch echt op weg naar San Francisco, het is niet anders. Maar eerst nog even door de wasstraat en de auto een beetje stofzuigen in Ans haar favoriete plaatsje Oakdale (As The World Turns, geloof ik), al heeft in werklijkheid dit plaatsje er niets mee van doen. Maar, alles goed en wel, we rijden weer fris en fruitig naar onze laatste (en tevens eerste) bestemming. Het Columbus Motor Inn. Al met al best nog wel een lange rit maar prima te doen. En tevens genoeg tijd om 's avonds nog wat te slenteren bij Pier 39 en 'the Fishermanswharf'.

Tot slot van de avond het bekende gevecht met de koffers, zou alles er weer in passen?? Nou, het is volgens ons allemaal prima gelukt en de gewichten zijn onder maximum, al staan er wel een paar koffers op knappen, haha.

Nu wachten we in de vertrekhal op ons vertrek over precies 2,5uur nu en inchecken verliep (bijna) probleemloos. Dus, op naar het slechte weer en mijn slotwoord.

Dag 23

Gereden route: ...
Gereden KM's/Miles: 97/61
Totaal KM's/Miles: 5747/3592
Bijzonderheden: onder andere een bezoekje aan Yosemite Falls & Mariposa Grove

‘s Morgens besloten om naar Mariposa Grove te gaan want we willen graag nog de Sequoia bomen zien. En wederom zitten we ideaal, want we slaan vanuit onze villawijk zo rechtsaf opweg naar Wawona, ruim voorbij de drukte. Alleen is het bij Wawona zelf al weer behoorlijk druk en werdt er aangeraden om maar met de gratis shuttlebus te gaan want de parkeerplaatsen boven bij Mariposa waren alweer helemaal vol.

Dus met de bus, alleen rijdt er deze ochtend blijkbaar maar één bus en het duurt een behoorlijke tijd voor we eindelijk in het bos zijn. Maar eenmaal bij de bomen ben je dat al snel weer vergeten. Wat een ongelofelijke bomen zeg. Midden tussen de normale boompjes staan jongens van ruim 80 meter hoog en met een supergrote omvang.

Tijd om een tour tussen de reuzen van het woud te nemen, en omdat we natuurlijk als laatsten aankomen is er alleen nog plaats op de invalideplaatsen en dat betekent lekker ruim zitten. Alleen zitten we vlak achter de truck dus soms stuift het als een gek, we zijn  één met de natuur, haha. We komen onderweg langs fantastische exemplaren, de één nog mooier of groter dan de ander. Zeker een bezoekje waard dit park, al is de tram voor $27,- per persoon best prijzig. Maar als je wilt kun je natuurlijk ook gewoon door het bos heen lopen. Wij zijn met de tram 3/4 rond gereden en zijn toen lopend het laatste stuk afgedaald. Een leuke tussenweg.

Later op de dag voor het laatst naar Yosemite Valley gereden om ook nog eens een bezoek aan de Yosemite Falls te brengen. En de Bridalveil Fall is al indrukwekkend, maar Yosemite Falls slaat toch wel alles hoor. Doordat er veel sneeuw is gevallen is ie super actief en dondert het met zoveel geweld naar beneden dat het er enorm waait en er een supergrote mistwolk hangt. Verder loopt het water zo'n beetje over de hele valleibodem heen. Echt, het water komt van alle kanten. Je komt er ogen te kort. Wat is het hier toch mooi.

Dag 22

Gereden route: Lee Vining - Yosemite
Gereden KM's/Miles: 238/149
Totaal KM's/Miles: 5650/3531
Bijzonderheden: Tioga pas precies op tijd open

Ik was er al bang voor en het is ook uitgekomen, hier in Yosemite hebben we nergens internet dus het blog wordt wreed verstoord. Vandaar dat ik de laatste paar dagen maar even kort aanhaal vanuit San Francisco waar we inderdaad nu alweer zitten.

Op dag 21 opweg naar Lee Vining hoorde ik ineens op de lokale radio het bericht dat Zaterdagmorgen om 8:00uur de Tioga pas dan toch eindelijk open ging. Het heeft even geduurd maar op de dag af is de pas dan toch exact op tijd open, dus we gaan de Tioga Pas rijden, en het is er gelijk al lekker druk met mensen die allemaal de winterse taferelen willen aanschouwen.

En het moet gezegd, het is inderdaad een prachtige route, die vanuit de oostkant al snel de 3000 meter aantipt, en dat betekent sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. En prachtige vergezichten want het is weer eens prachtig weer met een strakblauwe lucht met af en toe een wolkje. Heerlijk.

De weg naar ons verblijf leidt dwars door de Yosemite vallei en dat betekent een behoorlijke drukte, maar dat geeft wel extra de tijd om van het uitzicht te genieten.

Eenmaal door de vallei ligt vlak voor onze afslag de afslag naar Glacier point. Een prachtig overzichtspunt over de Yosemite Vallei, met spectaculaire vergezichten en vooral prachtige watervallen. Want deze zijn op het moment enorm in omvang, er is immers nogal wat sneeuw gevallen deze winter.

Terug van Glacier Point rijden we binnen 5 minuten richting ons verblijf waar we wederom probleemloos de sleutels in ontvangst nemen van, deze keer een complete villa midden in de bossen.

Ja, de laatste dagen leven we op stand. Alleen is er geen eten te krijgen hier, dus moeten we ‘s avonds alsnog een keertje de vallei in, maar dat geeft gelijk een excuus om bij de Bridalveil Fall te kijken, en je weet niet wat je ziet. Je wordt behoorlijk nat maar, oh, wat is het MOOI hier. Misschien wel het mooiste park van allemaal, maar dat heb ik al een paar keer gezegd.En als kers op de taart zagen we ineens in de vallei een paar mensen wijzen naar iets in de bossen.

Nieuwsgierig als we zijn stopten we gelijk, en warempel daar zagen we zo maar ineens onze eerste echte beer in het wild lopen. Zo'n 30~50 meter voor ons vlak langs de Mercid River, knagend op een visje of zo. en kort daarop was er ook nog een tweede beer. Man, ons lijstje is helemaal compleet, alle beesten die we hoopten tegen te komen zijn we tegen gekomen, SUPER.

ps. Ik zie dat internet weer eens ERG brak is dus krijg er haast geen foto's meer bij. Misschien later nog.

**update** eindelijk heb ik dan weer een beetje knap internet, en wel op het vliegveld.

Dag 21

Gereden route: Furnace Creek - Lee Vining
Gereden KM's/Miles: 488/305
Totaal KM's/Miles: 5411/3382
temperatuur: van 41ºC in Death Valley tot 18ºC in Lee Vining Weer algemeen:
Bijzonderheden: 's middags een mooie rit naar Mono Lake en Bobie gemaakt

Je zou ons eens moeten zien zitten, vanavond. Highspeed internet zeggen ze. Nou LOWspeed is komt eerder in beeld, en wel zoveel dat Raymond en ik nou samen met de auto naar een geschikt plaatsje met beter ontvangst zijn gereden(met dank aan Netstumbler). Maar dat houdt wel in dat het vandaag een korter verhaaltje wordt, sorry.

Vandaag wederom een dag van grote verschillen, maar dit keer niet zo zeer qua omgeving maar meer qua temperatuur. Toen we Death Valley uitreden hadden we alweer ruim 41 graden op de klok, en volop kortebroeken weer. Maar zodra we de Vallei uitreden zagen we in de verte al prachtige bergen met wit besneeuwde toppen. Dat belooft wat. En inderdaad zakte de temperatuur al snel onder de 35, toen onder de 30, en 25 én 20. Allemaal binnen een paar uren.

Verder is er goed nieuws en (helaas) weer slecht nieuws. Het goede nieuws is dat de Tiogapas precies op tijd open zal gaan, en wel morgenvroeg om 8 uur. SUPER blij, en vind het wel super toevallig en maak er graag gebruik van. En het slechte nieuws is dat er alweer iets bij me is gesneuveld. Ik had speciaal voor deze trip een nieuwe Flitser voor op de camera gekocht en tijdens een foto bij Bodie was het ineens een veel hardere plof dan normaal, en dat was dat.

Weer iets stuk. Gaat lekker met m'n elektronica. Maar ja, brand is erger. Trouwens Bodie was net als ik mij had voorgesteld en erg interessant, we hebben ons uitstekend in het spookstadje vermaakt, en zie maar naar de foto's voor een indruk. Ben je in de buurt, dan altijd doen. Alleen de weg er naar toe is nogal onverhard en hobbelig, maar ook dat hoort er bij. Eenmaal op de terugweg zijn we gelijk een kijkje wezen nemen bij Mono Lake, dat direct naast ons hotel ligt, en ook dit was weer leuk om te ervaren. Een meer vol met erg Alkalisch water dat op een paar bacteriën na helemaal geen leven bevat.

Nou, dit moet het maar zijn voor vanavond, we rijden zo weer terug naar de Cottage, en morgen over de TIOGA!!

PS. ik weet niet of daar wel internet is dus bij voorbaat excuses als er niets verschijnt. We doen ons best, haha.

Dag 20

Gereden route: Las Vegas - Furnace Creek
Gereden KM's/Miles: 273/171
Totaal KM's/Miles: 4923/3077
L/H temperatuur: tot 46ºC Weer algemeen: Dus daarom heet het hier Death Valley

Alweer dag 20 en dat betekent dat we uit Las Vegas moeten om ons geluk in Death Valley te zoeken. Robert de medicus die Raymond gisteren hielp met de bijensteek zei nog tegen ons: 'wat moet je daar nou doen, weet je wel waarom het zo heet daar??', en inderdaad, Las Vegas is heet, maar Death Valley is toch nog weer even heter. De weg er naar toe was nog even een gepuzzel met mijn nieuwe tomtomie. Helaas kan ik nu al mijn geprogrammeerde routes niet meer gebruiken, en kan ik met deze versie maar één tussenstop invoeren. Tevens zitten er t.o.v. de Navigon op de Iphone verrekte weinig POI's op zodat het navigeren best even lastig wordt. Zo rijden we straal voorbij 'the old Spanish Trail', de route die ik had uitgezocht om te gebruiken naar Death Valley.

Dus we moesten een stukje terugrijden. Voor het eerst deze vakantie, foei. Die weg zelf is vol met geschiedenis en is net een achtbaan of cakewalk. Je hebt hier het hele pretpark voor je alleen.

Vlak voordat we het Death Valley NP binnen rijden zitten we nog op zo'n 1000 meter hoog, en het zout bassin ligt ruim onder zeeniveau dus er zal behoorlijk gedaald moeten worden en dat gebeurt dan ineens ook. Vanuit het niets daal je continu en het is erg mooi te volgen op de GPS.

Totdat we inderdaad ruim -60 meter in beeld hebben. We zijn officieel op het laagste stukje van het westelijk halfrond aangekomen. Langzaam loopt de temperatuur vandaag ook steeds verder op, echt heel sneaky. totdat we op 114 Farhrenheit ofwel bijna 46graden Celcius uitkomen bij Badwater. Deze stop klinkt in het Nederlands wel lekker, en als je het water ziet lijkt het inderdaad net badwater, maar eigenlijk bedoelen ze er 'slecht water' mee, en dat blijkt wel omdat alles in de omgeving vergeven is van het zout. Het is dus allemaal extreem zout water, en de vlakte zelf is eerder waterig zout.

De kristallen lijken eerst behoorlijk hard, maar zodra je er in knijpt verpulverd het en komt er vocht uit. Dit, tezamen met de hoge temperatuur en behoorlijk harde wind die als een fohn aanvoelt maakt het een behoorlijk zware omgeving voor mens en machine. Je snapt ineens waarom men respect voor het gebied heeft. Hierna nog wat meer trails gereden en gelopen waaronder ook de 'Artists Drive', een erg boeined stukje weg waarbij het weer eens extreem verwonderlijk is hoe ze de weg zo hebben kunnen aanleggen.

Hierna zijn we doorgereden naar ons hotel, het Furnace Creek Ranch alwaar we twee kamers naast elkaar hebben gekregen. Best leuk hier weer. En voor Raymond en Jennie een heerlijk buitenzwembad gevuld met bronwater. Tevens is hier voor de liefhebbers het laagst gelegen Golfcourse ter wereld te vinden. Een 18 holes golfbaan volledig groen, midden in de woesternij. Heel bizar.

Na een verfrissende douche zijn we vanavond voor het eten nog even bij Zabriskie Point en Dante's View geweest. Beide zo tegen de avond ERG mooi. Zabriskie Point vanwege de schaduw over de 'duinen' en Dante's View gewoon vanwege de hoogte van waaraf je neerkijkt op de Death Valley. Ook nog best wel grappig, de weg naar de top is 13 mijl lang, je begint dus onder zeeniveau en uiteindelijk sta je op ruim 1500 meter hoog. Vooral de laatste paar bochten zijn behoorlijk stijl.

En tegelijkertijd daalt de temperatuur met rasse schreden. Beneden wees de auto nog 110 aan, en op de top nog maar 79 Fahrenheit. Dit tezamen met de wind deed me zelfs even naar een lange broek verlangen. Kan het gekker.

Tot slot van de avond hebben we nog een hapje gedaan bij de plaatselijke saloon/bar.

Maar hier bleek dat het hele dorp zonder stroom heeft gezeten terwijl we weg waren dus er was keuze uit GÉÉN steak, GÉÉN pasta, GÉÉN vis en GÉÉN Buffalo. Met andere woorden eigenlijk geen keus, dus iedereen aan de Hamburger, die toch nog behoorlijk smaakte trouwens.

Dag 19

Gereden route: ...
Gereden KM's/Miles: 180/112
Totaal KM's/Miles: 4678/2924
max temperatuur: 43ºC Weer algemeen: Bloody hot. onderweg 110 Fahrenheit op de klokken.
Bijzonderheden: Bezoekje aan de Hoover Dam

De dag begint met mijn Iphone verhaal. Na mijn moeilijke wandeling van gisteren had ik even helemaal geen zin meer en heb zo mijn rugzak met de telefoon (werkend) in de hoek gezet. Zien we morgen wel weer dacht ik nog, maar nu blijkt dat hij er anders over denkt. Echt alles geprobeerd. Gewone reset, harde reset, laden via de laptop, laden via de normale adapter, laden via autolader, Iphone opwarmen in de zon, Iphone koud, enz, enz, enz. Maar helemaal niets meer.

Zo dood als een pier. Daar sta je dan, zonder navigatie in Las Vegas. En ook geen kaart mee want Bol.com zegde mijn bestelling op het laatste ogenblik af. Nou ja, zo groot is de stad ook weer niet en dus vanmorgen gewoon op de bonnefooi richting de Hoover Dam gereden en ondertussen de hele tijd de Iphone aan de autolader, misschien komt er nog leven, en zo niet dan toch maar richting de Walmart op de terugweg, voor versterking op het navigatievlak.

Eenmaal richting de Hoover Dam hadden we het idee om op de heenweg via de nieuwe autoweg en dus brug te gaan en terug via de oude weg over de dam. Maar dat blijkt helaas niet meer mogelijk. Ze hebben de weg aan het eind afgezet met een hek zodat je alleen bij de dam kunt komen via de afrit aan de Nevada kant. En we hebben er weer een leerzame en indrukwekkende ervaring bij, hoor. Het is een indrukwekkend stuk beton, daar midden in de woestijn, en ook de naast gelegen nieuwe brug is een staaltje van de beste vakmanschap.

Bovenop de Hoover Dam waren we aan het genieten van de indrukwekkendheid toen Raymond ineens iets in z'n nek voelde. Bleek dat een één of andere Killer Bee z'n angel recht in Raymonds keel boorde, en al snel zwol deze iets op. Dus wij maar gauw naar een bewaakster om assistentie te vragen, en dan zie je weer waar amerikanen goed in zijn. Voor we het wisten kwam er een tweede bewaker met zakken ijs voor de eerste nood en vijf minuten later kwam Robert de medische man, gevolgd door nog een mevrouw met een koffer vol spullen.

Na wat checken was de conclusie dat ie gelukkig geen allergische reactie heeft gekregen en we kregen van alles mee om de zwelling en pijn te verzachten. Topservice, zo bovenop de Hoover Dam. Oh ja, en tussen neus en lippen door werd ook no even gemeld dat ze nog nooit een bijensteek hadden meegemaakt hier op de Hoover Dam. Raymond heeft de primeur, joepie.

Terug bij de auto blijkt wel hoe stuk de Iphone is. Na 2,5 uur aan de lader is ie nog steeds koud, dus laden wordt hem waarschijnlijk niet meer deze vakantie en werd er dus maar weer een Walmart stopje ingepland.

Hier heb ik een leuke Tomtom kunnen scoren en dan zien we met de Iphone wel weer verder in Nederland. 'onze' Walt ligt trouwens naast het Las Vegas vliegveld dus gelijk hier even een klein tussenstopje gemaakt, want het opstijgen en landen van zulke vliegtuigen blijft toch altijd weer mooi om te zien, en hier konden we superdicht langs de startbaan komen.

We konden de nieuwe aanwinst gelijk testen richting ons tweede Las Vegas avond avontuur, namelijk de Fremont Experience. En Tomtom deed het prima hoor, we zullen gelukkig de laatste dagen niet verdwalen.

Ook de Fremont Experience was voor mij véél beter te doen dan 'the Strip' van gisteren.

Ondanks dat het er ook best druk is gaat alles er veel gemoedelijker, en door het MEGA grote scherm dat boven de hele straat hangt is alles ook 's avonds goed verlicht. Nee, zo is Vegas veel leuker, en smaakt het toch stiekem wel ineens naar meer. Maar morgen eerst vanuit de hectiek weer terug naar de serene rust, Death Valley. En oh ja, daar schijnt het nu nog warmer te zijn. We shall see...

Dag 18

Gereden route: Zion - Las Vegas
Gereden KM's/Miles: 262/164
Totaal KM's/Miles: 4499/2812
max temperatuur: 42ºC Weer algemeen: Het begon lekker fris in Springdale en de Temperatuur bereikte z'n piek in Las Vagas op ruim 42ºC, lekker warm dus.
Bijzonderheden: onderweg naar Las Vegas langs Valley of Fire
Route langs hotel over 'the Strip'

Vandaag vanuit de serene rust van Zion NP en Springdale naar de hectiek van Las Vegas gereden. Man, het contrast kan niet groter. Wat een rare stad is dit. Maar eerst onderweg in St. George nog wat voer voor onderweg gehaald in de plaatselijke Walmart, de eerste die we in tijden weer tegenkomen. Hier zochten we een flesje rum en omdat Jennie deze niet kon vinden vroeg ze op haar beste engels (dat helaas niet best is) de weg. Where are you from?, vroeg de medewerkster. From Holland, zei ze. Oh, then we will get Rudy. Het blijkt dat er gewoon een Nederlander in de plaatselijke super werkt, en dan weet je het wel.

Ik geloof dat ze ruim een half uur gekletst hebben over van alles en nog wat, en dat ie in Augustus terug naar Nederland ging en wel naar Drachten. Hoe is het mogelijk, iemand treffen in St. George die een bijna buurman van je had kunnen zijn.

Snel door naar LV en onderweg even lekker picknicken bij Valley of Fire SP, en we weten nu ook waarom het staatspark zo heet, het was er namelijk behoorlijk bak en braad.

Verder best een leuk klein parkje met vele vuurrode rotsen, maar na al het geweld van eerdere parken sneeuwde dit een beetje onder. Sorry, park, haha.

Het laatste deel van de etappe was niet erg spannend, het werd pas interessant toen Las Vegas langzaam opdook. Ineens kwamen er steeds meer rijbanen bij en voor we het wisten was onze rust voorbij. Heel apart, zo midden in een grote zandbak.

Op weg naar het hotel over de gehele Strip gereden, en het is waar wat ze zeggen, hier kan alles. Als het gemaakt kan worden staat het ergens in Las Vegas. Je komt ogen en oren te kort. In Las Vegas zelf zitten we in het Desert Rose Resort, een hotel vlak achter de strip, en   het is weer prima vertoeven hier. Mooie, ruime Suite met twee slaapkamers, twee badkamers en een keuken. En weg van de drukte van de strip, voor ons uitstekend. "s avonds nog een wandeling over de strip gedaan en daar ging het mis voor mij. Het is hier prachtig, maar ik zou liever alle hikes en trails van de laatste weken nog eens overdoen dan nog een 's avonds over de strip lopen. Wat is het druk hier, en licht en donker tegelijk.

En als je maar één half oog hebt weet je op laatst niet meer waar je moet lopen.  Man wat was ik moe toen we even voor 1 uur weer in het hotel waren. Tevens de reden dat dit verhaal er nu pas opstaat. Zo, straks richting de Hoover dam en dan maar zien hoe de tweede dag hier zich ontvouwd.

ps. Zie net dat mijn Iphone vannacht er mee is gestopt, en er is geen teken van leven mer in te krijgen. WE zullen wel weer zien hoe dit afloopt mar hier zeggen ze: 'when it rains, it poors' oftewel een ongeluk komt nooit alleen. Gelukkig zijn we in de bewoonde wereld dus als het echt niet anders meer kan kopen we wel een tomtom.

Dag 17

Gereden route: Bryce Canyon - Zion
Gereden KM's/Miles: 160/100
Totaal KM's/Miles: 4204/2628
max temperatuur: 32ºC Weer algemeen: begon vanmorgen erg fris maar naar mate we dichter bij Zion kwamen werd het steeds warmer, tot behoorlijk heet in de Vallei.
Bijzonderheden: Bezoek aan Zion National Park

Vanmorgen hebben we het voor de verandering eens anders aangepakt. Uiteraard eerst een ontbijtje, en we krijgen steeds meer routine in het weer inpakken van alle koffers en andere onderdelen. Dus in no-time zit alles in de auto en kunnen we weg uit Bryce Canyon op weg naar Zion. Alleen ligt er vandaag niet een lange etappe in het verschiet dus we gokken erop dat we misschien iets eerder kunnen inchecken in het hotel, onze onderdelen achterlaten en dan het park in.

Op deze manier is vooral mijn rugzak met alle elektronica aan boord véél beter te tillen, want door Little Wild Horse ben ik gelopen met een bijna 15Kg zware rugzak, want ik wil niet ergens onderweg o.a. de laptop en dergelijke achterlaten. Ben er veel te zuinig op. Maar goed, zoals ik al zei gokten we op een vroege check-in. 

De weg naar het hotel in Springdale is niet erg boeiend, op een stuk door 'Red Rock NP' (of zoiets) na.

Hier rijdt je onder andere door twee in de rode steen uitgehakte tunneltjes door, en het uitzicht is er weer super. En voor je het weer weet is alle rode steen alweer achter ons en wordt het veel vlakker. Wel zijn hier veel meer kleine stroompjes en beekjes die nast de weg blijven meelopen en de route nog wat opleuken. Verder komen we door een paar kleine dorpjes waar het volgens mij wemeld van echte Hill-Billies.

Het zijn allemaal super grote Pick-up's, een hele hoop oud ijzer in allerlei verschillende vormen van tracktoren tot hele vrachtwagentrailers, en qua behuizing veel bouwvallen. Oh ja, en de locale Sheriff rijdt hier nog in de zelfde auto die ze ook al in 'the Dukes of Hazard' gebruikten. We waren even terug in de tijd.

Vlak voordat we Zion binnenrijden schoot mij ineens te binnen dat deze eerste kilometers het park in ERG mooi schijnen te zijn. En dat moet ook haast wel want het is er smoordruk. Het drukste park tot nu toe. Gewoon files hier. Maar goed, ons NPS pasje verrichte weer wonderen en voor we het wisten mochten we weer verder. Verder op weg over een prachtige slingerweg met supermooie uitzichten. En halverwege krijg je ineens een superdonkere tunnel van bijna 2 Kilometer. Ik zag er bijna geen hand voor ogen, zo donker, en eenmaal uit de tunnel kom je zo in een compleet andere wereld. WAT MOOI. Je komt hier ogen te kort, zo indrukwekkend, maar eerst dwars door het park naar het hotel. Het hotel heet Desert Pearl Inn en ligt dus in Springdale, een klein plaatsje direct aan de toegangspoort van Zion NP.

En het blijkt inderdaad een pareltje te zijn. Tripadvisor heeft weer niet overdreven met de goede reviews. Het begon al met inchecken. We waren er al om half 12, maar ondanks de tijd hadden ze al één kamer klaar en konden we dus het plan in uitvoering brengen. Tegelijk kreeg ik bij de check-in handige extra info over de hikes in Zion, erg attent. En eenmaal binnen bleek de ruimte prachtig te zijn ingericht. Helemaal niet Amerikaans maar eerder Europeaans.

Strak en modern, met lekkere bedden en zelfs een vaatwasser en een oven. Dus dat wordt weer bakken vanavond. Maar dus eerst de auto leeg maken en proberen een plaatsje in Zion NP zelf te vinden voor de auto. Ik had alweer gelezen dat dit niet mee zou vallen en inderdaad hebben we een behoorlijke tijd rondgereden totdat we ineens vanuit het niets, twee lege parkeerplaatsen naast elkaar vonden, dus wederom geluk. Snel naar de shuttlebus en gelijk helemaal naar het eind van het park gereden, omdat er een leuke hike stond vermeld op de folder die ik in het hotel had gekregen, genaamd Riverside Walk. Je loopt hier geheel tussen twee bergen langs een riviertje, en water heeft altijd iets magisch. Een bijzondere ervaring.

Mede omdat we hier tevens onze tweede slang hebben gezien, en dit keer een waterslang die op jacht was naar kikkervisjes. Verder werden we de hele weg gevolgd door eekhoorns die steeds brutaler lijken te worden, ze zitten je nog net niet op de schouders. Hierna nog een paar andere hikes gedaan dus weer genoeg calorieën verbrand vandaag. We zijn gezond bezig. Onderweg ook nog een paar Condors zien vliegen en Ans kwam zo maar oog in oog met een echt hert, dat dicht bij haar toch ineens wel behoorlijk groot was.

Snel een foto maken en wegwezen, maar ze heeft toch maar even een knappe foto weten te maken op misschien 10 meter afstand. Erg Dapper.

Al met al is dit een sterke kandidaat voor mooiste park van de vakantie. Hier is namelijk alles, Rotsen, Hoge kliffen, mooie bergen en kleuren, water vanuit alle kanten (zowel riviertjes als vanuit de bergen), prachtig gekleurde bomen en ander groen, en ook nog eens veel wilde beesten. Kortom, het park was druk maar we wilden dit voor geen goud missen.

Tot slot maar even wat eten gehaald om de oven uit te testen. Nou, dat is weer aardig gelukt hoor. Volgens mij was de oven nog brandnieuw want binnen 5 minuten ging het brandalarm aan de haal. ALARM. Al met al viel het allemaal nog weer meer en konden we al snel het sein 'Brand Meester' geven, want het bleek dat ze de rookmelder recht boven de oven hadden hangen, lekker handig. Dan maar even de deuren tegen elkaar open een doortochten maar. En de pizza smaakte er niet minder om.

Dag 16

Gereden route: Torrey - Bryce Canyon
Gereden KM's/Miles: 251/157
Totaal KM's/Miles: 4044/2528
temperatuur: 15ºC Weer algemeen: Het is best aardig weer maar omdat we hier best hoog zitten is in Bryce Canyon de jas wel een must.
Bijzonderheden:
gereden langs de 'Scenic route de UT-12'
Bezoek aan Bryce Canyon National Park

oud naast nieuw

Alweer lekker geslapen, en dit keer in onze uitstekende cabin in Torrey waar we alles hadden. Zelfs een eigen schotelantenne en uitstekend werkende internet verbinding. Dit is namelijk lang niet overal even goed. Meestal is er wel internet maar is het behoorlijk traag, wat de lol van het bloggen soms wel wegneemt. Maar zoals gezegd, hier in Torrey geen problemen.

's morgens maar weer op weg om vandaag over de 4000 km te gaan. Best alweer een eind maar de auto rijdt heerlijk en omdat er zoveel te zien is vliegen de kilometers voorbij. Van Torrey naar Bryce Canyon NP is maar zo'n 200 km maar we kiezen wel voor de 'scienic route' UT-12, dwars door Dixie National Forest. En wederom was het de spijker op z'n kop.

Een prachtige route die ons steeds maar hoger bracht. En steeds dichter bij de sneeuw. totdat we op het hoogste punt volgens onze GPS ruim 2900meter aflazen en we tussen de sneeuw stonden. Wederom een aparte gewaarwording omdat we gisteren nog geroosterd werden bij Little Wild Horse.

Als je dus de keuze hebt zou ik altijd de UT-12 kiezen. Hierna rijden we langs ons Best Western hotel dat bij de ingang van Bryce Canyon NP ligt. Ideaal dus. We zijn eerst maar het park ingereden omdat we toch nog te vroeg waren om in te checken. Met ons NPS pasje reden we weer probleemloos het park binnen om vervolgens eerst helemaal naar het eind te rijden. 

Ik heb eens gelezen dat zo'n beetje alle stops aan de rechterkant van de weg liggen dus om eerst naar het eind te rijden kom je op de terugweg gemakkelijk langs alle stops. Vlak na de ingang van het park stond een bordje waarop stond dat je uit moest kijken voor overstekende 'Prairie Honden', en verdraaid, vlak na het bord zat er ook nog eentje, gewoon doodleuk langs de doorgaande route.

We hebben tot nu toe al erg veel succes met dieren spotten, want onder andere ook herten en een soort jakhals staan al op ons lijstje. We hopen alleen nog op een beer (in de verte, haha).

Het park zelf was alweer erg mooi, en weer heeft de natuur alles een ander kleurtje gegeven. Soms lijkt het wel een Zalmkleur. Je kijkt er weer je ogen uit, en wederom is het helemaal niet druk. Overal is plaats voor zowel ons als de auto. Bryce Canyon is trouwens ook weer een park dat je prima vanuit de auto kunt doen zonder veel te 'hiken'. De meeste uitzichtpunten liggen vlak naast de parkeerplaats, en de algehele staat van het park is (zoals in bijna alle Nationale Parken hier) pico bello. Prachtig asfalt, genoeg WC's en vuilnisbakken. Trouwens, ik ben maar opgehouden met bepalen welk park ik nu het mooiste vind. Elk park is uniek op zijn eigen manier, en het is enorm leuk om zelf alle verschillen te mogen meemaken.

Eenmaal uit het park Hebben we eerst de auto toch nog maar eens door de wasstraat gehaald want het was een rijdende stofmagneet met vliegensoep in de grille, en wij rijden graag een beetje netjes en in stijl. Echter, het blijkt een wasstraat te zijn die alleen sproeit, niet borstelt. Dus de stof is weg, alleen hebben we alle vliegen uit Canyonlands nog op de voorkant zitten. Dat moet dan maar. De wasstraat ligt recht tegenover het hotel, alwaar ons 5 meisjes stonden op te wachten om in te checken. Ze verwachten zeker véél bezoekers. In ieder geval waren wij weer snel op weg naar kamer 7161, een Family Suite met aparte kamers. Al met al allemaal weer toppie